Pain, éducation, liberté
ψωμί , παιδεία , ελευθερία
Μάνος Λοΐζος - Ο δρόμος | Manos Loizos - O Dromos
Δίσκος: Τα τραγούδια του δρόμου
Μουσική: Μάνος Λοΐζος
Στίχοι: Κωστούλα Μητροπούλου
Copyright: 1974
Δισκογραφική εταιρία: Minos
Ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία,
κάποιος την έγραψε στον τοίχο με μπογιά
κι ήταν μια λέξη μοναχά ελευθερία
κι έπειτα είπαν, πως την έγραψαν παιδιά.
Κι ύστερα κύλησε ο καιρός κι η ιστορία,
πέρασε εύκολα απ' τη μνήμη στην καρδιά,
ο τοίχος έγραφε μοναδική ευκαιρία
εντός πωλούνται πάσης φύσεως υλικά.
Τις Κυριακές από νωρίς στα καφενεία
κι έπειτα γήπεδο, στοιχήματα, καβγάς,
ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία,
είπανε όμως, πως την έγραψαν παιδιά.
Μέρες Πολυτεχνείου, και θα σταθώ στο βιβλίο της Μητροπούλου
«Το χρονικό των τριών ημερών» (7η έκδοση, «Κέδρος»),
μαρτυρία προσωπική (γιατί γράφτηκαν κι άλλες) για την εξέγερση, το τριήμερο 14-17 Νοεμβρίου 1973, που σήμανε και την αρχή της κατάρρευσης της χούντας.
«Το χρονικό των τριών ημερών» (7η έκδοση, «Κέδρος»),
μαρτυρία προσωπική (γιατί γράφτηκαν κι άλλες) για την εξέγερση, το τριήμερο 14-17 Νοεμβρίου 1973, που σήμανε και την αρχή της κατάρρευσης της χούντας.
«Το "Χρονικό" αυτό είναι μόνο μια ελάχιστη, αλλά ειλικρινής συμμετοχή στο τραγικό αυτό ΓΕΓΟΝΟΣ, που μόνο η ιστορία θα μπορέσει αργότερα να καταγράψει με κάθε δυνατή λεπτομέρεια ίσως, αλλά και χωρίς ίχνος συμμετοχής, ψυχρά και "στατιστικά" εξακριβωμένο ωστόσο», γράφει «αντί για οποιονδήποτε πρόλογο» η ίδια.
Το «Χρονικό» έχει γραφτεί «εν θερμώ», όταν δηλαδή τα γεγονότα βρίσκονταν σε εξέλιξη («άρχισε να γράφεται στις 18 Νοεμβρίου 1973 και τελείωσε στις 26 του ίδιου μήνα»), οπότε κάποια στοιχεία, όπως άλλωστε ομολογεί και η ίδια, μπορεί να μην είναι απολύτως ακριβή.
Εδώ Πολυτεχνείο
Κάποιες εικόνες από το δραματικό φινάλε της εξέγερσης:
«Ωρα 2.56 π.μ. Τρία τανκς ορμάνε μαζί. Το πρώτο, που φαίνεται παράλογα πιο μεγάλο, ρίχνει τη μεγάλη πόρτα με τα κάγκελα. Οι άνθρωποι αραιώνουν. Οι άνθρωποι πάντα σε τέτοιες στιγμές ή χάνονται ή μένουν και πολτοποιούνται. Τα παιδιά τραγουδάνε τον Εθνικό Υμνο (...)
Σειρήνες εκκωφαντικές. Μάχες στους δρόμους. Κόλαση. Οι άνθρωποι στα γύρω σπίτια φοβούνται πολύ. Είναι οι άνθρωποι που είχαν πιστέψει πως η φωνή των παιδιών που τους μιλούσε εδώ και τρεις ημέρες συνέχεια δεν θα μπορούσε να πάψει. Είχαν πιστέψει ακόμα και σ' ένα θαύμα. Αδικα. Γύρω τους τώρα γίνονται μάχες. Ανισες μάχες. Οι μισοί οπλισμένοι. Δυνατοί. Οι άλλοι μισοί άοπλοι. Γυμνοί από προσχήματα. Μόνοι. Και φυσικά χαμένοι (...)
Ωρα 3.30 π.μ. Ο κλειστός χώρος των τριών ημερών αδειάζει. Αδειες αίθουσες. Ρημαγμένα παράθυρα. Ξεχαρβαλωμένες πόρτες. Λέξεις τσακισμένες στους τοίχους. Σωροί από τρόφιμα πάνω στους πάγκους. Και τραγούδια που αιωρούνται στον αέρα. Και ένα σπασμένο κοριτσίστικο βραχιολάκι. Και μια χτένα. Και ένα ζευγάρι γυαλιά χωρίς καθόλου τζάμια. Και μια δεσμίδα χαρτί πολυτελείας. Κι ένα χαρτί μισογραμμένο, "αγαπημένη μου μητέρα, να μην ανησυχείς για μένα, είμαι πιο καλά εδώ από οπουδήποτε αλλού. Εδώ δεν είμαι ποτέ μόνος..."
Και στην πρώτη γωνία, οι πρώτες ομάδες που οδεύουν σε μια πορεία μάταιη μέσα στη νύχτα. "Ελληνικέ λαέ, δε νικηθήκαμε, ας προσπαθήσουμε πάλι, λαέ των Αθηνών, είμαστε οι ελεύθεροι Ελληνες που σε καλέσαμε πριν από τρεις ολόκληρες μέρες να έρθεις μαζί μας, λαέ άκουσέ μας και τώρα..."».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου