Translate

Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2020

GRÈCE : 47 ANS APRÈS. L'insurrection Polytechnique, le 17 Novembre 1973

 Le 17 novembre 1973 : le début de la fin de la dictature des colonels.                                            

 ΟΧΙ ΣΤΟ  ΦΑΣΙΣΜΟ - ΟΧΙ ΣΤΟ ΡΑΤΣΙΣΜΟ  


https://docs.google.com/presentation/d/1W6ndS5grRjsWpOTtnWKvmA8fUzpQ1uWi/edit?fbclid=IwAR3Oqg9DfuC2JqnDgyb6D6l7Nw06gOoMS7tytTwj6cVkBgjFLsdELVdnVTE#slide=id.p18

Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΓΑΪΤΗ: ΕΝΑ ΕΡΓΟ ΓΙΑ ΤΗ ΧΟΥΝΤΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΑΡΧΩΝ  

       Έργο του συναδέλφου Ν. Πάππη.   

ΓΙΑΝΝΗ ΓΑΪΤΗΣ Ο ίδιος ο ζωγράφος είχε πει για τα «ανθρωπάκια» του:

«Θέλω πάρα πολύ να εξηγήσω τη δουλειά μου […] υπάρχουν ειδικοί που μπορούν να κάνουν αυτήν τη δουλειά […] αλλά εγώ νομίζω έχω πιο πολύ δικαίωμα να μιλήσω για τα Ανθρωπάκια, αυτά τα οποία είναι ξύλινα βέβαια, αλλά αληθινά Ανθρωπάκια. Δηλαδή είναι τα Ανθρωπάκια τού σήμερα, είναι το κατεστημένο και το ίδιο το Ανθρωπάκι αυτό αντιδρά στο κατεστημένο.

Οι άνθρωποι, τα Ανθρωπάκια που λέω, το κατεστημένο, έφτασε σ’ ένα σημείο όπου δεν παίρνει άλλο να πάει πιο μακριά […] γίνανε ένα νούμερο και τίποτα παραπάνω. Εδώ εγώ κάνω μια μαρτυρία και σας λέω: Φροντίστε να σωθείτε, να σωθούμε. Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα άλλο εγώ εκτός απ’ αυτήν τη μαρτυρία […] Το πρόβλημα με τη ζωγραφική είναι ότι η ζωγραφική συνεχίζεται […] Σήμερα κάνω το ανθρωπάκι, δεν έχω τη δύναμη να το αλλάξω, γιατί το ανθρωπάκι με αντιπροσωπεύει απόλυτα […] Ο κόσμος δεν θέλει να βλέπει τον εαυτό του ανθρωπάκι. Προτιμάει δηλαδή ένα βότσαλο, ένα λουλούδι ή κάτι άλλο, αλλά ποτέ ανθρωπάκι! Γιατί του λέει «εγώ δεν είμαι αυτός». Κι όμως είναι!».


                                

L'Europe en  poésie



http://cache.media.education.gouv.fr/file/europe_et_international_2/76/6/europe-en-poesie_39766.pdf

Στη σελίδα 30


CETTE RUE 

Cette rue avait sa propre histoire

 Quelqu’un l’avait écrite sur le mur, avec de la peinture, 

Elle tenait en un seul mot: « Liberté ! »

 Et on a dit qu’elle avait été écrite par les enfants.

 Puis le temps et l’Histoire se sont écoulés, 

Et elle est passée, sans peine, de la mémoire au cœur. 

Sur le mur on lisait « Occasion uniqueIci on vend toutes sortes de matériaux »

 Les dimanches, depuis tôt le matin, dans les cafés, 

Après le foot, les paris, les engueulades

 Cette rue avait sa propre histoire

 Mais on a dit qu’elle avait été écrite par les enfants…








Μάνος Λοΐζος - Ο δρόμος | Manos Loizos - O Dromos

Δίσκος: Τα τραγούδια του δρόμου
Μουσική: Μάνος Λοΐζος
Στίχοι: Κωστούλα Μητροπούλου
Copyright: 1974
Δισκογραφική εταιρία: Minos


Ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία,
κάποιος την έγραψε στον τοίχο με μπογιά
κι ήταν μια λέξη μοναχά ελευθερία
κι έπειτα είπαν, πως την έγραψαν παιδιά.

Κι ύστερα κύλησε ο καιρός κι η ιστορία,
πέρασε εύκολα απ' τη μνήμη στην καρδιά,
ο τοίχος έγραφε μοναδική ευκαιρία
εντός πωλούνται πάσης φύσεως υλικά.

Τις Κυριακές από νωρίς στα καφενεία
κι έπειτα γήπεδο, στοιχήματα, καβγάς,
ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία,
είπανε όμως, πως την έγραψαν παιδιά.


Μέρες Πολυτεχνείου, και θα σταθώ στο βιβλίο της Μητροπούλου 

«Το χρονικό των τριών ημερών» (7η έκδοση, «Κέδρος»),
 μαρτυρία προσωπική (γιατί γράφτηκαν κι άλλες) για την εξέγερση, το τριήμερο 14-17 Νοεμβρίου 1973, που σήμανε και την αρχή της κατάρρευσης της χούντας.
«Το "Χρονικό" αυτό είναι μόνο μια ελάχιστη, αλλά ειλικρινής συμμετοχή στο τραγικό αυτό ΓΕΓΟΝΟΣ, που μόνο η ιστορία θα μπορέσει αργότερα να καταγράψει με κάθε δυνατή λεπτομέρεια ίσως, αλλά και χωρίς ίχνος συμμετοχής, ψυχρά και "στατιστικά" εξακριβωμένο ωστόσο», γράφει «αντί για οποιονδήποτε πρόλογο» η ίδια.
Το «Χρονικό» έχει γραφτεί «εν θερμώ», όταν δηλαδή τα γεγονότα βρίσκονταν σε εξέλιξη («άρχισε να γράφεται στις 18 Νοεμβρίου 1973 και τελείωσε στις 26 του ίδιου μήνα»), οπότε κάποια στοιχεία, όπως άλλωστε ομολογεί και η ίδια, μπορεί να μην είναι απολύτως ακριβή.
Εδώ Πολυτεχνείο
Κάποιες εικόνες από το δραματικό φινάλε της εξέγερσης:
«Ωρα 2.56 π.μ. Τρία τανκς ορμάνε μαζί. Το πρώτο, που φαίνεται παράλογα πιο μεγάλο, ρίχνει τη μεγάλη πόρτα με τα κάγκελα. Οι άνθρωποι αραιώνουν. Οι άνθρωποι πάντα σε τέτοιες στιγμές ή χάνονται ή μένουν και πολτοποιούνται. Τα παιδιά τραγουδάνε τον Εθνικό Υμνο (...)
Σειρήνες εκκωφαντικές. Μάχες στους δρόμους. Κόλαση. Οι άνθρωποι στα γύρω σπίτια φοβούνται πολύ. Είναι οι άνθρωποι που είχαν πιστέψει πως η φωνή των παιδιών που τους μιλούσε εδώ και τρεις ημέρες συνέχεια δεν θα μπορούσε να πάψει. Είχαν πιστέψει ακόμα και σ' ένα θαύμα. Αδικα. Γύρω τους τώρα γίνονται μάχες. Ανισες μάχες. Οι μισοί οπλισμένοι. Δυνατοί. Οι άλλοι μισοί άοπλοι. Γυμνοί από προσχήματα. Μόνοι. Και φυσικά χαμένοι (...)
Ωρα 3.30 π.μ. Ο κλειστός χώρος των τριών ημερών αδειάζει. Άδειες αίθουσες. Ρημαγμένα παράθυρα. Ξεχαρβαλωμένες πόρτες. Λέξεις τσακισμένες στους τοίχους. Σωροί από τρόφιμα πάνω στους πάγκους. Και τραγούδια που αιωρούνται στον αέρα. Και ένα σπασμένο κοριτσίστικο βραχιολάκι. Και μια χτένα. Και ένα ζευγάρι γυαλιά χωρίς καθόλου τζάμια. Και μια δεσμίδα χαρτί πολυτελείας. Κι ένα χαρτί μισογραμμένο, "αγαπημένη μου μητέρα, να μην ανησυχείς για μένα, είμαι πιο καλά εδώ από οπουδήποτε αλλού. Εδώ δεν είμαι ποτέ μόνος..."
Και στην πρώτη γωνία, οι πρώτες ομάδες που οδεύουν σε μια πορεία μάταιη μέσα στη νύχτα. "Ελληνικέ λαέ, δε νικηθήκαμε, ας προσπαθήσουμε πάλι, λαέ των Αθηνών, είμαστε οι ελεύθεροι Ελληνες που σε καλέσαμε πριν από τρεις ολόκληρες μέρες να έρθεις μαζί μας, λαέ άκουσέ μας και τώρα..."».



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου