Σαν σήμερα : 30 Οκτωβρίου 1988
ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ ( 20 Απριλίου 1922 - 30 Οκτωβρίου1988)
Σ'εκείνους που μέσα
σε θυελλώδεις νύχτες εξεγέρσεων ψάχνουν για ένα φεγγάρι παιδικό
σ’ αυτούς που δεν τους έμεινε καιρός, σ’ εκείνους που τους ξέχασαν
στη γλυκύτητα του ύπνου όταν όλοι μας είχαν εγκαταλείψει
στους καθρέφτες που κοιταχτήκαμε, στις θάλασσες που δε θα ταξιδέψουμε
στα μονοπάτια που περπατήσαμε ερωτευμένοι κι ίσως να μην ξαναγυρίσαμε από τότε
στη Μοίρα, στην ωραία νεότητα, στους διαβάτες
(κι εγώ πού πήγαινα; κι ήταν τόσα πολλά αυτά που ζήτησα; Μα τώρα είναι αργά – ώρα να φεύγω)
στ’ αποδημητικά πουλιά, στις ατμομηχανές που κουράστηκαν κι έγειραν στο πλευρό να κοιμηθούνε
στις καλαμποκιές όταν τις λούζει το φεγγάρι, στα κορίτσια που βγάζουν το φουστάνι τους για να μπουν στον ουρανό,
στην αλληλογραφία ενός αγγέλου μ’ ένα παιδί, σ’ εκείνους που άργησαν, σ’ αυτούς που δε θα ξανάρθουν
στη γυναίκα που ρίχνει τα χαρτιά, στον γέρο που κλαίει
στην Οδύσσεια που ζει ο ποιητής γράφοντας το πιο μικρό ποίημα
στη φευγαλέα στιγμή που έζησε ένας άνθρωπος ζώντας μια ολόκληρη ζωή…
σε θυελλώδεις νύχτες εξεγέρσεων ψάχνουν για ένα φεγγάρι παιδικό
σ’ αυτούς που δεν τους έμεινε καιρός, σ’ εκείνους που τους ξέχασαν
στη γλυκύτητα του ύπνου όταν όλοι μας είχαν εγκαταλείψει
στους καθρέφτες που κοιταχτήκαμε, στις θάλασσες που δε θα ταξιδέψουμε
στα μονοπάτια που περπατήσαμε ερωτευμένοι κι ίσως να μην ξαναγυρίσαμε από τότε
στη Μοίρα, στην ωραία νεότητα, στους διαβάτες
(κι εγώ πού πήγαινα; κι ήταν τόσα πολλά αυτά που ζήτησα; Μα τώρα είναι αργά – ώρα να φεύγω)
στ’ αποδημητικά πουλιά, στις ατμομηχανές που κουράστηκαν κι έγειραν στο πλευρό να κοιμηθούνε
στις καλαμποκιές όταν τις λούζει το φεγγάρι, στα κορίτσια που βγάζουν το φουστάνι τους για να μπουν στον ουρανό,
στην αλληλογραφία ενός αγγέλου μ’ ένα παιδί, σ’ εκείνους που άργησαν, σ’ αυτούς που δε θα ξανάρθουν
στη γυναίκα που ρίχνει τα χαρτιά, στον γέρο που κλαίει
στην Οδύσσεια που ζει ο ποιητής γράφοντας το πιο μικρό ποίημα
στη φευγαλέα στιγμή που έζησε ένας άνθρωπος ζώντας μια ολόκληρη ζωή…
Ο Αναστάσιος-Παντελεήμων Λειβαδίτης (20 Απριλίου 1922 - 30 Οκτωβρίου 1988) ήταν σημαντικός Έλληνας ποιητής. Γεννήθηκε και πέθανε στην Αθήνα, έχοντας καταγωγή από την Κοντοβάζαινα.
Βίος
Γιος του Λύσανδρου και της Βασιλικής, γεννήθηκε στην Αθήνα το βράδυ της Αναστάσεως του 1922 είχε τέσσερα μεγαλύτερα αδέρφια, μια αδερφή και τρεις αδερφούς. Αδερφός του ήταν ο ηθοποιός Αλέκος Λειβαδίτης. Tο 1946 παντρεύεται τη Mαρία[4], κόρη του Γεωργίου Στούπα και της Aλεξάνδρας Λογοθέτη και απέκτησε μαζί της μία κόρη. Θα γράψει για αυτήν το «Ερωτικό» το οποίο είναι από τα λίγα ποιήματα που υπάρχουν ηχογραφημένα σε απαγγελία του ίδιου του ποιητή.
Σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, όμως τον κέρδισε η λογοτεχνία και συγκεκριμένα η ποίηση. Ανέπτυξε έντονη πολιτική δραστηριότητα στο χώρο της αριστεράς. Τον αποκάλεσαν «Ποιητή του Έρωτα και της Επανάστασης»[4][5] Κατά τη διάρκεια των Δεκεμβριανών ανήκε σε ομάδα της ΕΠΟΝ που διοργάνωνε εράνους και διάφορες πολιτιστικές εκδηλώσεις, χωρίς να πάρει μέρος ως μάχιμος. Η δράση του αυτή είχε ως συνέπεια να συλληφθεί και να εξοριστεί. Αφέθηκε ελεύθερος μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας.[6]
Το 1948 συλλαμβάνεται και εξορίζεται στο Μούδρο. Μεταφέρθηκε μετά από ένα χρόνο στη Μακρόνησο όπου ξεκίνησε τη συγγραφή του «Φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου». Μεταφέρθηκε στον Αϊ Στράτη κι από κει στις φυλακές Χατζηκώστα στην Αθήνα, απ' όπου αφέθηκε ελεύθερος το 1951. Τελικά το δικαστήριο (Πενταμελές Εφετείο Αθηνών, 10 Φεβρουαρίου 1955) τον απάλλαξε λόγω αμφιβολιών.
Στο ελληνικό κοινό ο Τάσος Λειβαδίτης εμφανίστηκε το 1946, μέσα από τις στήλες του περιοδικού Ελεύθερα Γράμματα (τεύχ. 55,15-11-46) με το ποίημα «Το τραγούδι του Χατζηδημήτρη». Το 1947 συνεργάστηκε στην έκδοση του περιοδικού «Θεμέλιο». Το 1952 εξέδωσε την πρώτη του ποιητική σύνθεση με τίτλο «Μάχη στην άκρη της νύχτας» και εργάστηκε επίσης σαν κριτικός ποίησης στην εφημερίδα Αυγή, από το 1954 - 1980 (με εξαίρεση τα έτη 1967-74 που η εφημερίδα είχε κλείσει λόγω δικτατορίας) και το περιοδικό «Επιθεώρηση Τέχνης» (1962-1966), όπου δημοσίευσε πολιτικά και κριτικά δοκίμια.
Στο διάστημα της Χούντας των Συνταγματαρχών ο ποιητής για βιοποριστικούς λόγους μεταφράζει ή διασκευάζει λογοτεχνικά έργα για λαϊκά περιοδικά ποικίλης ύλης με το ψευδώνυμο Pόκκος.
Ο Τάσος Λειβαδίτης πέθανε στην Αθήνα 30 Οκτωβρίου 1988, στο Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο από ανεύρυσμα κοιλιακής αορτής. Μετά το θάνατό του εκδόθηκαν χειρόγραφα ανέκδοτα ποιήματά του με τον τίτλο «Χειρόγραφα του Φθινοπώρου».
Επιπλέον δράση
Στίχοι του μελοποιήθηκαν από τον Μίκη Θεοδωράκη, στο δίσκο «Πολιτεία» (1961), «Της εξορίας» (1976), «Πολιτεία Γ' - Οκτώβρης '78» (1976), «Τα Λυρικά» (1977), «Λειτουργία Νο2: Για τα παιδιά που σκοτώνονται στον πόλεμο» (1987), τον Μάνο Λοΐζο στο δίσκο «Για μια μέρα ζωής» (1980), τον Γιώργο Τσαγκάρη στο δίσκο «Φυσάει» (1993) με ερμηνευτή το Βασίλη Παπακωνσταντίνου και τη συμμετοχή του ηθοποιού Γιώργου Μιχαλακόπουλου, τον Μιχάλη Γρηγορίου στο δίσκο «Σκοτεινή πράξη, ένα Ορατόριο σε ποίηση Τάσου Λειβαδίτη» (1997) και από το συγκρότημα Όναρ στο δίσκο «Αλαντίν, τελειώσαν οι ευχές σου» (2003).
Συνυπέγραψε ακόμη με τον Κώστα Κοτζιά τα σενάρια των ελληνικών ταινιών «Ο θρίαμβος» και «Συνοικία το όνειρο» σε σκηνοθεσία του Αλέκου Αλεξανδράκη[7].
Τα ποιήματά του μεταφράστηκαν στα Ρωσικά, Σερβικά, Ουγγρικά, Σουηδικά, Ιταλικά, Γαλλικά, Αλβανικά, Βουλγαρικά, Κινεζικά και Αγγλικά.
Τιμές και διακρίσεις
Τιμήθηκε με το πρώτο βραβείο ποίησης στο Παγκόσμιο Φεστιβάλ Νεολαίας στη Βαρσοβία (1953 για τη συλλογή του «Φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου»), το πρώτο βραβείο ποίησης του Δήμου Αθηναίων (1957 για τη συλλογή του «Συμφωνία αρ.Ι»), το Β΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης (1976 για τη συλλογή «Βιολί για μονόχειρα»), το Α΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης (1979 για το «Εγχειρίδιο ευθανασίας»).
Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της «Εταιρείας Συγγραφέων».
Έγραψε επίσης κι ένα μικρό τόμο με τίτλο: «Έλληνες ποιητές», ο οποίος αναφέρεται στις συλλογές που εκδόθηκαν την περίοδο 1978-1981, και αποτελεί μια απογραφή 74 ποιητικών συλλογών.
Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της «Εταιρείας Συγγραφέων».
Έγραψε επίσης κι ένα μικρό τόμο με τίτλο: «Έλληνες ποιητές», ο οποίος αναφέρεται στις συλλογές που εκδόθηκαν την περίοδο 1978-1981, και αποτελεί μια απογραφή 74 ποιητικών συλλογών.
Όπως σημειώνει ο Τίτος Πατρίκιος, φίλος και συνεργάτης του Λειβαδίτη, ήταν τόσο αφοσιωμένος στην ποίηση ώστε όσα ποιήματα του έστελναν «τα διάβαζε όλα ως το κόκαλο και όσο μεγαλύτερη αξία τους έβρισκε, τόσο την αναγνώριζε και τη διακήρυσσε». Και παρακάτω: «άσκησε την κριτική με διεισδυτική ευαισθησία, με στοχασμό που δεν κατέληγε σε κάποια κανονιστικότητα, με άνοιγμα σε όλους τους τρόπους της ποίησης και αγάπη για όλους τους ποιητές, χωρίς εύνοιες και πατερναλισμούς».
Στα Ελληνικά ΜΜΕ έχουν πραγματοποιηθεί πολλά αφιερώματα στον ποιητή[8][9][10]. Σε ακαδημαϊκή έρευνα που προβλήθηκε από την ΕΡΤ υπογραμμίζεται ως σημαντική η τάση γνωστοποίησης των ποιημάτων του μέσα από τα social media. Έτσι που θεωρείται αξιοσημείωτος ο τρόπος που αγγίζει σήμερα τους ανθρώπους της εποχής, κάποιος που αποτελεί το ακριβώς αντίθετο αυτής της εποχής. Δηλαδή «σε καιρούς μεταμοντέρνου καπιταλισμού, συγκινεί τους ανθρώπους ένας μοντέρνος κομμουνιστής[11]»
Έργα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- «Μάχη στην άκρη της νύχτας». Αθήνα, Κέδρος, 1952.
- «Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας». Αθήνα, Κέδρος, 1952.
- «Φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου». Αθήνα, Κέδρος,1953.
- «Ο άνθρωπος με το ταμπούρλο». Αθήνα, Κέδρος, 1956.
- «Συμφωνία αρ.Ι». Αθήνα, Κέδρος, 1957.
- «Οι γυναίκες με τ’ αλογίσια μάτια». Αθήνα, Κέδρος, 1958.
- «Καντάτα». Αθήνα, Κέδρος, 1960.
- «25η ραψωδία της Οδύσσειας. Αθήνα, Κέδρος, 1963.
- «Ποίηση (1952-1963)». Αθήνα, Κέδρος, 1965.
- «Οι τελευταίοι». Αθήνα, Κέδρος, 1966.
- «Νυχτερινός επισκέπτης». Αθήνα, Κέδρος, 1972.
- «Σκοτεινή πράξη». Αθήνα, Κέδρος, 1974.
- «Οι τρεις». Αθήνα, Κέδρος, 1975.
- «Ο διάβολος με το κηροπήγιο». Αθήνα, Κέδρος, 1975.
- «Βιολί για μονόχειρα». Αθήνα, Κέδρος, 1976.
- «Ανακάλυψη». Αθήνα, Κέδρος, 1978.
- «Ποιήματα (1958-1963)». Αθήνα, Κέδρος, 1978.
- «Εγχειρίδιο ευθανασίας». Αθήνα, Κέδρος, 1979
- «Ο Τυφλός με το λύχνο». Αθήνα, Κέδρος, 1983
- «Βιολέτες για μια εποχή». Αθήνα, Κέδρος, 1985.
- «Μικρό βιβλίο για μεγάλα όνειρα». Αθήνα, Κέδρος, 1987.
- «Τα χειρόγραφα του Φθινοπώρου». Αθήνα, Κέδρος, 1990.
- «Απάνθισμα». Αθήνα, Κέδρος, 1997.
- Συγκεντρωτικές εκδόσεις:
- «Ποίηση 1» (1952-1966). Αθήνα, Κέδρος, 1985.
- «Ποίηση 2» (1972-1977). Αθήνα, Κέδρος, 1987.
- «Ποίηση 3» (1979-1987). Αθήνα, Κέδρος, 1988.
- Πεζογραφία:
- «Το εκκρεμές». Αθήνα, Κέδρος, 1966.[12]
Τάσος Λειβαδίτης: ο κόσμος μόνο όταν τον μοιράζεσαι υπάρχει... "Τάσου Λειβαδίτη: Απάνθισμα": ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΑΡ. 1 (1957): ...και σμίγουν και χωρίζουν οι άνθρωποι και δεν παίρνει τίποτα ο ένας απ' τον άλλον. Γιατί ο έρωτας είναι ο πιο δύσκολος δρόμος να γνωριστούν. Γιατί οι άνθρωποι, σύντροφε, ζουν απ' τη στιγμή που βρίσκουν μια θέση στη ζωή των άλλων ΚΑΝΤΑΤΑ (1960): "Αύριο", λες, και μέσα σ' αυτήν τη μικρή αναβολή παραμονεύει ολόκληρο το πελώριο ποτέ. Να 'σαι τόσο πρόσκαιρος, και να κάνεις όνειρα τόσο αιώνια! ΠΟΙΗΜΑΤΑ (1958-1964): αφού έζησα όλο το μαρτύριο της ελπίδας, έφτασα στο πιο απάνθρωπο έγκλημα: να πιστέψω στους ανθρώπους. (Ποίημα) Όταν λες: μισώ, ο πρώτος φόνος του κόσμου ξαναγίνεται μέσα σου. (Μικρή υπαρξιακή παρένθεση) Και κάθε βράδυ κοιμάσαι μ' έναν θησαυρό: αυτήν την πολυσήμαντη αυριανή σου μέρα. (Από μέρα σε μέρα) η αμαρτία μας: ότι θελήσαμε πολλά, το έγκλημά μας: πράξαμε τόσα λίγα (Απόντες) Γι' αυτό σου λέω πρέπει να βρεις έναν άλλο τρόπο να ξεχωρίζεις τους ανθρώπους, όχι να περιμένεις την πράξη -- είναι τότε αργά. (Φίλιππος) ο ουρανίσκος μας είναι ένα κοιμητήρι όπου σαπίζουν χιλιάδες ανείπωτα λόγια. (Πυλάδης) Το ρόλο μας τον διαλέξαμε οι ίδιοι εμείς -- την πρώτη μέρα που διστάσαμε να πάρουμε μια απόφαση ή που σταθήκαμε εύκολοι σε μιαν αναβολή. Όλα όσα αρνηθήκαμε -- αυτό είναι το πεπρωμένο μας (Στέφανος) ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟ ΕΥΘΑΝΑΣΙΑΣ (1979): κι η ειλικρίνεια αρχίζει πάντα εκεί, που τέλειωσαν όλοι οι άλλοι τρόποι να σωθείς. (Το κλειδί του μυστηρίου) Ο ΤΥΦΛΟΣ ΜΕ ΤΟΝ ΛΥΧΝΟ (1983): Ποτέ δε φανταζόμουν ότι τόσες πολλές μέρες κάνουν μια τόσο λίγη ζωή. (Τα ψεύδη του ημερολογίου) ΤΑ ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΑ ΤΟΥ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟΥ (1990): η σιωπή κάνει τον κόσμο πιο μεγάλο, η θλίψη πιο δίκαιο (Τραγούδι στο δρόμο) κι ο έρωτας είναι η τρέλα μας μπροστά στο ανέφικτο να γνωρίσει ο ένας τον άλλον - (Φύλλα ημερολογίου) Ο κόσμος μόνο όταν τον μοιράζεσαι υπάρχει... (Ερωτήματα) Η ελπίδα που κάνει ακόμα πιο αβέβαιο τον κόσμο. (Η ελπίδα) Και μόνον όσοι πέθαναν νωρίς δεν έχασαν τον δρόμο. (Ο δρόμος) ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ "ΑΠΑΝΘΙΣΜΑ" επιλογή ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΟΥΑΤΖΗΣ Εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ ΑΠΟΠΟΙΗΣΗ: ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΥΛΙΚΟ ΚΑΙ TO ΒΙΝΤΕΟ ΔΕΝ ΦΤΙΑΧΤΗΚΕ ΜΕ ΣΚΟΠΟ TO ΚΕΡΔΟΣ. ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ TO ΙΝΤΕΡΝΕΤ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΠΙΘΥΜΩ ΝΑ ΕΠΩΦΕΛΗΘΩ ΑΠΟ ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΩΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΩΝ.
Ο κόσμος μόνο αν τον μοιράζεσαι υπάρχει. Έτσι νιώθουν αυτοί που αγαπούν. Είναι άχαρο για έναν άνθρωπο που αγαπά να βρίσκεται σε αυτό το κόσμο μόνος του. Είναι μεγάλο και άδειο το σπιτικό του αν δεν το μοιράζεται. Είναι πολύ μεγάλη η ζωή χωρίς το άλλο κομμάτι της ύπαρξής του.
https://www.dinfo.gr/%CF%84%CE%AC%CF%83%CE%BF%CF%82-%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CE%B2%CE%B1%CE%B4%CE%AF%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BF-%CE%BA%CF%8C%CF%83%CE%BC%CE%BF%CF%82-%CE%BC%CF%8C%CE%BD%CE%BF-%CF%8C%CF%84%CE%B1%CE%BD-%CF%84%CE%BF/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου