ΓΑΛΛΙΚΑ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΜΑΣ : Φιλελληνισμός και Ουγκώ

Εισαγωγική ενότητα για τον γαλλικό φιλελληνισμό, συμμετείχαμε και εμείς στη γιορτή της 25ης Μαρτίου.

Αφήγηση : Φιλελληνισμός και Ουγκώ

Ποίημα: Enthousiasme

Ποίημα: Navarin

«Φιλέλληνες και ο Ουγκώ»

Ήταν η εποχή του ρομαντισμού, όταν μορφωμένοι Ευρωπαίοι συγκινούνταν από τα πάθη των απογόνων του Αριστοτέλη, του Σωκράτη και του Περικλή.

Ορισμένοι βλέποντας τη φτώχια των τότε σύγχρονων Ελλήνων απογοητεύονταν, άλλοι, ήταν πιο προσγειωμένοι και αγάπησαν τους Έλληνες με τα ελαττώματά τους. Οι απλοί υπήκοοι των ευρωπαϊκών χωρών αντιμετώπισαν με ευαισθησία την Ελληνική Επανάσταση, συγκινήθηκαν από τη ζέση, τον ενθουσιασμό και την γενναιότητα ενός λαού που πολεμούσε για την ανεξαρτησία του. Η αγάπη των ξένων για τους επαναστατημένους Έλληνες ονομάστηκε Φιλελληνισμός.

Ο Γάλλος Βίκτωρ Ουγκό, αναφορικά με το ελληνικό ζήτημα υπήρξε από τους πλέον όψιμους Ευρωπαίους διανοούμενους, που έλαβαν φιλελληνική στάση. Παρότι, όμως, εισέρχεται αργά στον κύκλο των φιλελλήνων παραμένει ο συνεπέστερος των υποστηρικτών του νεότευκτου ελληνικού κράτους.

Η ελληνόφωνη εφημερίδα Κλειώ της Τεργέστης αποδίδει φόρο τιμής στο Βίκτωρα Ουγκώ στο φύλλο της 13ης Ιουνίου 1885.

Οι πρώτες του ποιητικές αναφορές σχετικά με τον αγώνα των Ελλήνων εμφανίζονται το 1826 με τη δημοσίευση στο γαλλικό Τύπο του ποιήματος Τα Κεφάλια του Σαραγιού (Les têtes du serail), εμπνευσμένου από την Έξοδο του Μεσολογγίου, όπου εμφανίζονται μεταξύ των 6000 κεφαλών, που είχαν αποσταλεί στο σαράγι να συνομιλούν μεταξύ τους τα τρία κεφάλια του Μάρκου Μπότσαρη, του Επισκόπου Ρωγών Ιωσήφ και του Κωνσταντίνου Κανάρη.

Το 1827 συνθέτει τα ποιήματα Ναβαρίνο (Navarin) και Ενθουσιασμός (Enthousiasme) και την επόμενη χρονιά τα Κανάρης (Canaris), Λαζάρα (Lazzara) καθώς και το περίφημο Ελληνόπουλο (L' enfant).

Όλα τα παραπάνω ποιήματα περιελήφθησαν στη συλλογή Τα Ανατολίτικα, Recueil : Les orientales (1829).

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%AF%CE%BA%CF%84%CF%89%CF%81_%CE%9F%CF%85%CE%B3%CE%BA%CF%8E

Titre

Ενθουσιασμός (Enthousiasme)

Allons, jeune homme ! allons, marche...!

En Grèce ! en Grèce ! adieu, vous tous ! il faut partir !
Qu'enfin, après le sang de ce peuple martyr,
Le sang vil des bourreaux ruisselle !
En Grèce, ô mes amis ! vengeance ! liberté !
Ce turban sur mon front ! ce sabre à mon côté !
Allons ! ce cheval, qu'on le selle !

Quand partons-nous ? ce soir ! demain serait trop long.
Des armes ! des chevaux ! un navire à Toulon !
Un navire, ou plutôt des ailes !
Menons quelques débris de nos vieux régiments,
Et nous verrons soudain ces tigres ottomans
Fuir avec des pieds de gazelles !

Novembre 1827.

Ενθουσιασμός

Στην Ελλάδα! Στην Ελλάδα! Εμπρός τώρα, είναι ώρα...
Και επιτέλους, μετά από το αίμα των μαρτύρων πρέπει τώρα
Και το αίμα των δημίων να χυθεί το μιαρό...
Στην Ελλάδα ! Εκδίκηση, φίλοι μου. κ' Ελευθερία!
Ας σελώσουν το άλογο μου, που φριμάζει με μανία.
Το σαρίκι στο κεφάλι, το σπαθί μου στο πλευρό.

Πότε φεύγουμε; Απόψε. Αύριο θα είναι πολύ αργά...
Όπλα, άλογα, ένα καράβι στην Τουλών, αρματώσετε γοργά
και δώστε μου φτερά εμένα!
Απ' τ΄αρχαία τάγματά μας θα πάρουμε μαζί μας
Παλικάρια διαλεγμένα και θα δούμε ξαφνικά αυτές τις οθωμανικές τίγρεις να εξαφανίζονται με πόδια γαζέλας.

Μετάφραση: Παύλος Νιρβάνας, 1886 https://scholeio.blogspot.com/2014/03/blog-post_5.html

Victor Hugo.

Αξίζει να παραθέσουμε μερικές φιλελληνικές στιχουργικές «πνοές» του από το ποίημα «Ναυαρίνο»:

Ναβαρίνο (Navarin)

«Οι λαοί, τώρα και χρόνια, σε θρηνούσανε μονάχοι:

Κρίμα Ελλάδα! Ελλάδα κρίμα!

Δε σου μένει πια πνοή,

κάθε μέρα αδυνατίζεις, απ' τις φλόγες και απ' τη μάχη

(...) Κουφοί πάντα οι βασιλιάδες, οι άμβωνες δεν αντηχούνε,

στ' όνομα και στα δεινά σου μόνο οι ποιητές πονούνε.

Τους ζητούσαμε τη δόξα, την παλικαριά να ντύσουν

μέσ' σε λευθεριάς πορφύρα και ορφανή να μη σ' αφήσουν

να πεθάνεις στο σταυρό σου.

Κάποιοι σταύρωσαν λαό...

Τι τους μέλλει σε ποιο πάνω τον εσταύρωσαν σταυρό;»

Depuis assez longtemps les peuples disaient : « Grèce !
Grèce ! Grèce ! tu meurs. Pauvre peuple en détresse,
A l'horizon en feu chaque jour tu décroîs.
En vain, pour te sauver, patrie illustre et chère,
Nous réveillons le prêtre endormi dans sa chaire,
En vain nous mendions une armée à nos rois.

« Mais les rois restent sourds, les chaires sont muettes.
Ton nom n'échauffe ici que des cœurs de poètes.
A la gloire, à la vie on demande tes droits.
A la croix grecque, Hellé, ta valeur se confie.
C'est un peuple qu'on crucifie !
Qu'importe, hélas ! sur quelle croix !