Σελίδες

Mes écoles primaires(année scolaire 2013-2014)

Mes classes

θέματα

Δευτέρα 11 Μαΐου 2020

Κάθετα και αδιαπραγμάτευτα: ΟΧΙ ΚΑΜΕΡΕΣ ΣΤΙΣ ΤΑΞΕΙΣ!

Περιγράφω μία τάξη! Είμαι τυχερή που δουλεύω σε σχολικές μονάδες που τις θεωρώ...κολέγια!  Σχολικές μονάδες με μόνιμους εκπαιδευτικούς, με μεγάλη εμπειρία, ευέλικτους, συμμετέχοντες σε πολλά προγράμματα, με διακρίσεις πανελλήνιες και ευρωπαϊκές, με ...δασκάλους που δίνουν τη ψυχή τους για τα παιδιά τους!


 Για την κυρία Κεραμέως, υπουργό παιδείας,  όπως αναμενόταν σε Ευρωπαϊκό επίπεδο 


To: Mrs Niki Kerameos Minister of Education of the Hellenic Republic E-mail: minister@minedu.gov.gr Cc: Greek Primary Teachers’ Federation (DOE) E-mail: doeintrel@gmail.com Greek Federation of Secondary State School Teachers (OLME) E-mail: interolme@yahoo.gr Brussels, 25 May 2020 

file:///F:/Downloads/10159_solidairty%20letter_%20%20%20Greece.pdf
 "...Kάνοντας σας έκκληση να εναρμονιστείτε (να συμμορφωθείτε) με το άρθρο 35 του Γενικού Κανονισμού Προστασίας Δεδομένων της ΕΕ 2016/679 αναφορικά με την υποχρέωση διεξαγωγής μελέτης εκτίμησης αντικτύπου για την προστασία δεδομένων, για άλλη μια φορά η ETUCE σας καλεί να προσαρμοστείτε στις οδηγίες / πρότυπα του Διεθνούς Οργανισμού Εργασίας ((ILO) οι οποίες αναφέρουν ότι ένα κλίμα εμπιστοσύνης, δομημένο πάνω στον κοινωνικό διάλογο και τον τριμερισμό, είναι θεμελιώδες για την αποτελεσματική εφαρμογή των μέτρων αντιμετώπισης της κρίσης του COVID-19 και των συνεπειών του.".

 Η δουλειά μας - λειτούργημα  με πολλές προεκτάσεις, δεν είναι στείρα μάθηση, είναι διάλογος, ερωτο-απαντήσεις, απορίες, απόψεις, εκμαιεύσεις, συμβουλές, με αλληλεπίδραση και διαθεματικότητα! 


Το Σεπτέμβριο, την πρώτη διδακτική ώρα, πάντα το έλεγα, αμέσως καταλαβαίνεις τα προβλήματα της ..τάξης σου! Ποιo υστερεί, ποιo είναι παιδί χωρισμένων γονιών, μοναχοπαίδι, ορφανό, κακοποιημένο..., θαρραλέο, ζωηρό, συνεσταλμένο, αγχωμένο, με ψυχολογικά προβλήματα, προβλήματα υγείας, στιγμές - στιγμές πολλές, από τις τάξεις μας! Ανακαλύπτεις 


δεξιότητες, εφευρίσκεις τρόπους επικοινωνίας! Τάξεις με αγάπη, χαμόγελα, πολλά χαμόγελα, χαρές, βέβαια και απογοητεύσεις, ευχές και αγκαλιές: να μας ξεπεράσετε, να είμαστε περήφανοι για σας, είστε η ελπίδα μας, οι νέοι που θα αγωνιστείτε για ένα καλύτερο αύριο, χωρίς μεμψιμοιρίες.  Άιντε και λίγο κήρυγμα, με αυστηρότητα  ...αυτές είναι οι αξίες μας, τα πιστεύω μας, θωρακιστείτε, να πατάτε στα πόδια σας, να έχετε αυτοπεποίθηση, έτσι λεπτό το λεπτό, μέρα τη μέρα χτίζεις σχέσεις εμπιστοσύνης με τα παιδιά σου! Έλα αγάπη μου, εκμυστηρεύσου τα, στο διάλειμμα, στο τηλέφωνο, μην ανησυχείς για όλα υπάρχουν λύσεις!
Όμως κυρία, γιατί δεν είστε η μαμά μου, δεν είναι η μαμά μου σαν και σας! Πάμπολλες δύσκολες καταστάσεις να διαχειριστείς, το κάθε παιδί - μια διαφορετική οντότητα, το παιδί με μαθησιακές δυσκολίες, με δυσλεξία, με asperger, το αμελές και " απροετοίμαστο ", το παιδί που ξενύχτησε γιατί οι γονείς του βρέθηκαν στο αστυνομικό τμήμα,  ή σε μία αίθουσα δικαστηρίου, ή σε ένα θάλαμο νοσοκομείουαυτό που δε ξέρει ούτε μία λέξη στα ελληνικά, το βίαιο, που θα μιμηθεί ίσως συμπεριφορές του πατέρα του και θα σηκωθεί ακόμα και μέσα στην τάξη να χτυπήσει τον συμμαθητή του, το παιδί με την αδιάφορη μάνα, το παιδί που έχει μπλέξει με τα ναρκωτικά, τον έφηβο που δουλεύει για να στηρίξει την οικογένειά του, όταν υπάρχουν  ανεπαρκείς γονείς..., τη διαχείριση πένθους προσφιλούς προσώπου του, το παιδί που δέχεται την ενδοσχολική βία!! Τόσα και πόσα άλλα, αφουγκράζεται ένας εκπαιδευτικός, όχι μόνο του μυαλού αλλά και της παιδικής ψυχής, ταυτόχρονα! Τα παιδιά χαίρονται να έρχονται στο σχολείο, για την αλληλεπίδραση, την ευγενή άμιλλα, για το καινούριο που θα ακούσουν και θα μάθουν, την πληροφορία και την εκγύμναση του μυαλού τους, για τα φτερά που τους δίνουμε, για τη μία ιδέα που αμέσως θα γίνουν δέκα! Πάντα λέω στους μαθητές μου, μία ιδέα δική μου και εσείς θα είστε οι πολλαπλασιαστές, δε σας φοβάμαι έχετε φαντασία, είστε δημιουργικοί και μαζί πάμε ένα μικρό βήμα παρακάτω, με προσπάθεια, με ειλικρίνεια, ποτέ δε θα μου πείτε ψέματα, θα αντιμετωπίσουμε μαζί την αλήθεια!  Πάντα λέω, ακροβατούμε εμείς οι εκπαιδευτικοί, αφήνουμε - τεντώνουμε σχοινί ! Ψυχολόγοι, γιατροί, παπάδες, δάσκαλοι, νοσηλευτές, δικηγόροι, οικονομολόγοι, σύμβουλοι γάμου, αγρότες, κοινωνιολόγοι ... πόσες άλλες ειδικότητες!
Κάποια στιγμή έπιασα τον εαυτό μου, να λέει ΣΥΓΓΝΩΜΗ για τα δέκα λεπτά που...χάσαμε από το μάθημά μας, αλλά αυτό είναι μάθημα ζωής! Η τάξη ολόκληρη ξεσπά σε χειροκροτήματα, χωρίς να το περιμένω, συγκινήσεις αμέτρητες, από το πως θα απαγγείλουν ένα ποίημα, πως θα αποδώσουν ένα θεατρικό, ένα projet, πως θα κάνουν μία παρουσίαση της εργασίας τους, πως θα μπορέσουν να κατακτήσουν...τα μικροπράγματα της καθημερινότητάς τους.  
Πιστεύετε ότι θα είμαι η ίδια, όταν θα έχω έναν καταγραφέα των λεγομένων μου;;; Φιμωμένη θα αισθάνομαι !
Είναι επικίνδυνο, κανένας από τους μαθητές μου, δε θα προστατευθεί από τη ζωντανή μετάδοση του μαθήματος μου, θα σβηστεί αυτή η αμεσότητα και ο αυθορμητισμός, το δειλό χεράκι και η κοτσάνα που θα πεταγόταν, όμως ακόμα και αυτή, ήταν αφορμή για έναν παραγωγικό διάλογο, χωρίς παρεξηγήσεις, σχόλια, κουτσομπολιά...!
Η έκθεση των μαθητών μου θα είναι μεγάλη, γιατί η τάξη είναι ο καθρέπτης της οικογένειάς τους, όπου ακούγονται και φαίνονται πράγματα πολλά! Κανένας γονιός, θεωρώ, δε θα ήθελε την παραβίαση του οικογενειακού του ασύλου ...από κάθε ...καλοπροαίρετο! Αυτός ο χώρος είναι ιερός και όπως δε μπορεί να μπει κάποιος στο ιερό της εκκλησίας, έτσι και στην τάξη μου μπορώ να μπω εγώ και οι μαθητές μου και κανένας άλλος ξένος, με μάτια και αυτιά διαφορετικά από τα δικά μου, που δεν είναι εξοικειωμένος με την εκπαιδευτική διαδικασία! 

 Είμαστε δεμένοι σα μία ομάδα! Είστε εσείς, είμαι εγώ, η κυρία Λία που λέω: 
ΟΧΙ ΚΑΜΕΡΕΣ ΣΤΙΣ ΤΑΞΕΙΣ, για να σας προστατεύσω κάθετα και αδιαπραγμάτευτα!


Ίσως έχει κάποια σχέση με τα προηγούμενα!

Το κείμενο το έγραψα στην ομάδα "εξ Αποστάσεως εκπαίδευση", την 1η Απριλίου


Αγαπημένοι μου συνάδελφοι, πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, είμαι καθηγήτρια γαλλικών σε 3 σχολικές μονάδες της Δ.Δ.Ε. Χαλκιδικής, Γυμνάσιο, Λύκειο και ΕΠΑ.Λ, που διατηρώ ταυτόχρονα επτά ιστολόγια, δύο δημόσιες ομάδες και μία σελίδα στο fb, όλα σε συνάρτηση με την ειδικότητά μου.Η καθημερινή ενασχόλησή μου, ήταν αμέτρητες ώρες όλα αυτά τα χρόνια! Οι μαθητές μου το γνώριζαν και μου ...το αναγνώριζαν, ήμουν η κυρία Λία, που τους αγαπούσα, τους έλεγα πολλές φορές σωστά πράγματα και τεκμηριωμένα, προσπαθούσα να νουθετήσω, να εξηγήσω, να παρηγορήσω, να περιθάλψω, να ψυχολογήσω...και στο τέλος να διδάξω με fiches, projets, ασκήσεις, επαναλήψεις, διαγωνίσματα τετραμήνου, εξετάσεις DELF Α2 ...! Αγάπη, εμπιστοσύνη, σεβασμό, αλληλεγγύη, αγκαλιές, φιλιά, έχω εισπράξει από τους μαθητές μου, ισορροπώντας πάντα σε ένα τεντωμένο σχοινί, με τις εντάσεις μας, τις διαφωνίες μας (τα γνωρίζετε όλα αυτά με τους εφήβους) έχοντας σε κάθε διδακτική ώρα 27 διαφορετικές ψυχούλες, πληγωμένες πολλές φορές από την ίδια τους την οικογένεια και μη ξεχνάτε ότι συναντιόμασταν, στη πιο ... καλή περίπτωση δύο διδακτικές ώρες την εβδομάδα!
Ξαφνικά, ξεσπά αυτός ο ορυμαγδός με το Υπουργείο Παιδείας, στου οποίου τα κελεύσματα, ανταποκρίθηκα μέχρι τώρα! Ηλεκτρονικές τάξεις, ηλεκτρονικά μαθήματα, πλατφόρμες, τηλεδιασκέψεις...! Ταυτόχρονα, επικοινωνία τηλεφωνική ή ηλεκτρονική με τα μικρά μου, ζωή να έχουνε 170 περίπου στον αριθμό! Τα παιδιά μου και τα 170, αυτή τη στιγμή με έχουνε ανάγκη, αυτή την ανάγκη που είχαν να επικοινωνήσουν μαζί μου όλα αυτά τα χρόνια και μέσα στη τάξη! Προτεραιότητά μου οι μαθητές μου και η καλή ψυχολογία τους! Τα παιδιά μου και εγώ δεν είμαστε αριθμοί για το Υπουργείο Παιδείας. Αλλάζω πλεύση και ξαναγίνομαι η κυρία Λία !! Συγγνώμη για τη πολυλογία μου, να έχετε καλή υγεία όλοι! ❣️❣️❣️




Γενικό Λύκειο Καρέα 
- Ανοιχτή επιστολή της Κριπαροπούλου Αντιγόνης- ενημέρωση για την κατάσταση που αντιμετωπίσαμε όλο αυτό τον καιρό και αυτή που θα αντιμετωπίσουμε από εδώ και πέρα στο σχολείο…





Nadia Georgalaki
Μέλος της ομάδας Εξ αποστάσεως εκπαίδευση από 27 Μαρτίου 2020

Πριν 3-4 χρόνια, και ακολουθώντας τη συμβουλή αξιόλογης συναδέλφισσας αποτάθηκα σε σχετική διαγνωστική υπηρεσία μπας και εξασφαλίζαμε κάποιου είδους υποστήριξη για χαρισματικό μαθητή. Η υπηρεσία, τελείως αναπάντεχα και ίσως λόγω απειρίας τέτοιων περιπτώσεων, άρχισε να πηγαίνει την υπόθεση σε άλλα μονοπάτια και ανέφερε υποψίες για άσπεργκερ, για ΔΕΠΥ, κλπ. Ήταν το μόνο που δεν περίμενα….Τηλεφώνησα, λοιπόν, σε μία αξιόλογη γυναίκα, ειδική επί του θέματος την οποία είχα συμβουλευτεί και άλλες φορές στο παρελθόν και άρχισα ένα κατεβατό αγανάκτησης τύπου «ΠΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΜΗ ΒΛΕΠΟΥΝ ΤΟ ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ, ΤΟ ΠΡΟΦΑΝΕΣ» και συνέχισα με ένα χείμαρρο παράθεσης παραδειγμάτων της συμπεριφοράς του παιδιού που αποδείκνυαν περίτρανα ότι τέτοιες υποψίες δεν μπορούσαν να σταθούν. Αφού με άκουσε, χωρίς να με διακόψει ούτε λεπτό, μου είπε: «Κάνεις μεγάλο λάθος που προσπαθείς να τους αποδείξεις τόσο πολύ, αυτό που βλέπεις. Όσο προσπαθείς να τους πείσεις, πετυχαίνεις το αντίθετο, ότι και η ίδια έχεις αμφιβολίες. Το μόνο, ίσως, που θα μπορούσες να τους πεις είναι το εξής. Βλέπω την οπτική σας αλλά… εγώ βιώνω κάτι τελείως διαφορετικό με το παιδί από αυτό που βλέπετε εσείς. Τέλος». Συμπέρασμα, συνάδελφοι: Διάβασα υπέροχα κείμενα για το γιατί δεν πρέπει να μπουν οι κάμερες στα σχολεία και μπορώ να σας γράψω κι εγώ όσα θέλετε (είμαι νηπιαγωγός σε τμήμα ένταξης – πλέον- οπότε πιστέψτε με, μπορεί να έχω και το πλεονέκτημα!). Βλέπω και ωραίες φωτογραφίες με πλαίσιο στο φείσμπουκ «say no to cameras» (Oh yes baby!)καθώς και ψηφίσματα. Αλλά εγώ θα αρκούμουν σε αυτό: Κάμερα σε τάξη που μπαίνω εγώ, δε θα μπει. Κάμερα στις τάξεις που μπαίνουν τα παιδιά μου, δε θα μπει. Τέλος. Αρκετά με το φόβο συνάδελφοι, ώρα για τόλμη. Αρκετά με τη μιζέρια συνάδελφοι, ώρα για το όραμα για ένα καλύτερο σχολειό….Που το χάσαμε και αυτό μαζί με την μπάλα συνάδελφοι…Πάμε κάποιοι να μιλήσουμε σε τηλεδιασκέψεις και δεν τολμάμε γιατί μόλις εκφράσουμε έναν προβληματισμό , ένα « συγγνώμη βρε παιδιά, ακόμα δεν είπανε καλά καλά για τη σύγχρονη εξ αποστάσεως και με την πρώτη τρέχουμε ποιος θα την πρωτοεφαρμόσει; Να μην το δούμε λίγο; Τι θα γίνει με τα παιδιά που δε θα συμμετέχουν; Με τα παιδιά με ειδικές ανάγκες; «Πληρώνεστε η απάντηση, πρέπει να δουλέψετε, δεν είστε διακόπες», «πληρωμένη» και ατάκα κι επι τόπου και η απάντηση.Κι ένα κατεβατό από σχόλια στο chat άλλα ντ' άλλων. Άστα διάλα πια…



Κι έχασα τον ύπνο μου, να σκέφτομαι τα χρόνια που έφαγα να σπουδάζω, τα χρόνια που περνώ ακόμα να διαβάζω για να έρχεται ο καθένας να υποτιμάει τη νοημοσύνη μου….Και αυτή η μόδα με το «ηθικό χρέος»….Ποιος την πρωτοξεκίνησε, ήθελα να ξέρω. Εσένα περίμενα βρε κακομοίρη (όπου κακομοίρης ο οποιοσδήποτε σε θεσμική θέση και εκτός σχολικής τάξης) να μου το πεις….ξέρω εγώ πώς να κάμω το χρέος μου, κακομοίρη, χωρίς να μου το πεις και είχα ξεκινήσει να το κάνω ανθρώπινα και με ζεστασιά πριν να μου το πεις. Βασικά, κακομοίρη, το χρέος αυτό δεν ξεκίνησα να το κάνω τώρα αλλά από την πρώτη μέρα, χρόνια πριν που πάτησα σε σχολική τάξη…. Γιατί εσύ το θυμάσαι και το αναφέρεις μόνο και μόνο για να περάσεις τη δική σου ατζέντα και το χρησιμοποιείς με ύπουλο κίνητρο…Και με έκανες να μπερδευτώ κι εκεί που από ένστικτο στήριζα τον γονιό ως γονιό παίρνοντας την οπτική του και βάζοντας τον εαυτό μου στη θέση του, με έκανες να προσπαθώ να τον κάνω δάσκαλο…πράγμα αδύνατο. Γιατί για εμένα, η εξ αποστάσεως μάθηση δεν εξαντλείται στη μάθηση της τεχνολογίας και διαφόρων ψηφιακών εργαλείων, αυτό που φαντάζει δύσκολο αλλά τελικά είναι το εύκολο κομμάτι….Αλλά στη βαθιά θεωρία που θα σου δώσει την οπτική να καταλάβεις την τύφλα σου, να καταλάβεις τι είναι μάθηση σε αυτό το πλαίσιο ποιοι και πως εμπλέκονται και πως συντελείται, αν συντελείται….και δεν μπορώ να τη μάθω σε ένα μήνα ούτε σε 5 τηλεδιασκέψεις.

Έτσι μου έρχεται να πιάσω τον μισθό μου, να τον κάψω και να τον πετάξω στα μούτρα όλων αυτών που πάνε να με απαξιώσουν , που με δουλεύουν ψιλό γαζί να ησυχάσω εγώ και να λύσεις κι εσύ κοινωνία όλα σου τα προβλήματα. Να τον πετάξω, σε αυτούς που με λαϊκίστικα, μελοδραματικά τερτίπια, πάνε να με φορτώσουν με αδιαφορία, εμένα, συνάδελφοι και εσάς, που δίνουμε την ψυχή μας στις τάξεις και στα παιδιά, με τρόπους που πολλές φορές δε θα μάθει και δε θα εκτιμήσει κανείς.... Αλλά όχι να βγούμε και κερατάδες και δαρμένοι…Όχι και να μας κλείσουν το στόμα. Όχι και να μην τολμάμε να μιλήσουμε γιατί θα μας βγάλουν τη μια τεμπέληδες, την άλλη οπισθοδρομικούς, την τρίτη αδιάφορους... Έχω σιχαθεί να απολογούμαι στον καθένα…Αρκετά με την άμυνα τοοοοοόσα χρόνια συνάδελφοι. Ώρα για επίθεση. Αυτό χρωστάμε στους μαθητές μας πρώτα, για να μην «αφήσουμε κανέναν πίσω»: τους εαυτούς μας ως πρότυπα. Τους εαυτούς μας έντιμους απέναντι στο επάγγελμα που διαλέξαμε και με το χρέος να το αποκαταστήσουμε και να το επαναφέρουμε στη θέση που του αξίζει. Τους εαυτούς μας ως άξιους σεβασμού. Τους εαυτούς μας που ξέρουν να δίνουν μάχες για να τους προστατεύουμε. Και μετά την ύλη.

ΥΓ.1 διάβασα και υπέροχα κείμενα και για την τοποθέτηση Καμπουράκη. Ως εκπαιδευτικός, έγραψα κι εγώ ένα ποιητικό. Ως γονέας όμως, θα του απαντούσα με τέσσερις μόνο λέξεις. Η πρώτη είναι «άντε» και η τρίτη είναι «ρε». Τη δεύτερη και την τέταρτη την αφήνω στη φαντασία σας.

ΥΓ 2 Η τόση εναντίωση στις κάμερες θα έχει αξία μόνο αν γίνει, τρόπον τινά, η προμετωπίδα του αγώνα και να μη μας αποπροσανατολίσει από φλέγοντα ζητήματα όπως οι διορισμοί.
ΥΓ.2 Τον μπάρμπα μου, συνταξιούχο, ακόμα τον προσφωνούν «δάσκαλο», όσοι τον συναντούν….εμείς ρε συνάδελφοι που και πως και πότε αφήσαμε το παιχνίδι να χαθεί;







Η τάξη, η καραντίνα και οι κάμερες
Γράφει η Αθηνά Γκριτζάλα*
Στον απόηχο της καραντίνας αρχίζουμε ξανά να κοιτάμε τις τάξεις από την κλειδαρότρυπα. Παλαιό απωθημένο, από τότε που ορισμένοι γονείς, «της προόδου και της προκοπής», παραφύλαγαν έξω από τα σχολειά τις ημέρες επίδοσης ελέγχων, ζητώντας επίμονα να δουν τους βαθμούς των άλλων παιδιών. Είχαν, θυμάμαι, αναπτύξει μια εκπληκτική ικανότητα επεξεργασίας δεδομένων και όριζαν απουσιολόγους, σημαιοφόρους και παραστάτες, πριν να τελειώσει η χρονιά. Στις κατ’ ιδίαν συζητήσεις, στα τσάγια και τα καφεδάκια τους, ένα από τα προσφιλέστερα θέματα ήταν και τα «πρωτεία», που έκαναν άλλους γονείς να φουσκώνουν από υπερηφάνεια και άλλους να σκύβουν το κεφάλι ταπεινωμένοι. Κανείς δεν μιλούσε για τους διδάσκοντες τότε. Αυστηρές αυθεντίες, χώριζαν αμνούς και ερίφια με τη βαθμολόγησή τους, χωρίς να τους απασχολεί καμία άλλη παράμετρος.
Καθώς τα χρόνια κύλησαν, επήλθαν αλλαγές τόσο στη στάση απέναντι στην αριστεία όσο και στον ρόλο των εκπαιδευτικών. Η Ψυχολογία ανέδειξε τη δυναμική που συνθέτει την εικόνα ενός μαθητή, επανανακαλύψαμε και αναπτύξαμε θεωρίες που επικεντρώνουν στη σχέση διδάσκοντος και διδασκόμενου, προσεγγίσαμε το σχολείο σαν πολυπαραγοντικό σύστημα, άρρηκτα συνδεδεμένο με το άμεσο και το ευρύτερο περιβάλλον του μαθητή.
Στο πλαίσιο αυτό συμπεριλάβαμε την τεχνολογία στην εκπαιδευτική πρακτική. Κομβικό σημείο, εξελικτικό ορόσημο, όπως και για κάθε άλλο πεδίο της ανθρώπινης δράσης. Οι δυνατότητες πολλαπλάσιες, οι επικοινωνιακές πρακτικές άπειρες. Ωστόσο, η εδραίωσή της στην τυπική τάξη χαρακτηρίστηκε από αργούς ρυθμούς, παλινωδίες και ποικίλες δυσκολίες.
Με την καραντίνα προ των πυλών αναζητήσαμε αναγκαστικά εναλλακτικούς τρόπους επικοινωνίας με τους μαθητές, για λόγους τόσο εκπαιδευτικούς όσο και ψυχολογικούς. Η σχολική κοινότητα ήταν αδιανόητο ότι μπορούσε να διαρραγεί με τρόπο βίαιο και απότομο. Μαρτυρίες συναδέλφων τεκμηριώνουν μια μεγάλη υπέρβαση, καθώς σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα ψηφιοποίησαν τις πρακτικές τους, νιώθοντας πρώτιστα ατομική ευθύνη, πέρα από επαγγελματικές, οικονομικές, κομματικές ή ιδεολογικές οπτικές. Προσπάθησαν να διατηρήσουν την ισορροπία ατομικού και συλλογικού, ασκούμενοι στο πλαίσιο που το λειτούργημά τους επεδείκνυε.
Χωρίς να έχουμε το χρόνο να σκεφθούμε, το βουνό συνάντησε τον Μωάμεθ σε παιδικά και εφηβικά δωμάτια, κουζίνες και σαλόνια. Θεατές, ακροατές και διαμεσολαβητές – για τους μικρότερους σε ηλικία ή για τους εμποδιζόμενους- της εκπαιδευτικής διαδικασίας και επικοινωνίας έγιναν και τα ενήλικα μέλη των εγκλωβισμένων οικογενειών. Έτσι δημιουργήθηκε το άυλο σχολείο της συνειδητής επιλογής, της ευθύνης και της δημιουργικής επίλυσης προβλημάτων, πρακτικής και θεωρητικής υφής. Όπως και κάθε άλλο εγχείρημα ανάλογου χαρακτήρα, το συγκεκριμένο εγχείρημα δεν έτυχε καθολικής συμμετοχής και αποδοχής. Είναι ανέφικτο από τη μία στιγμή στην άλλη και προπαντός σε στιγμές τόσο κρίσιμες και καθοριστικές όσο αυτές που βιώσαμε, να λειτουργήσει κάθε άτομο, κάθε επαγγελματίας, κάθε μαθήτρια ή μαθητής και κάθε οικογένεια με τον ίδιο ακριβώς τρόπο.
Από την ερχόμενη εβδομάδα περνάμε στην τελική για την επεισοδιακή φετινή σχολική χρονιά φάση. Οι μαθητές με τους κηδεμόνες τους αποφασίζουν εάν θα επιστρέψουν στο σχολείο. Οι αρμόδιοι υγειονομικοί και διοικητικοί φορείς για τους δικούς τους λόγους συστήνουν την επιστροφή. Ειδικά μέτρα έχουν ανακοινωθεί με στόχο την προστασία της δημόσιας υγείας και την αποφυγή αναζωπύρωσης των κρουσμάτων του ιού. Στους εκπαιδευτικούς αντιστοιχεί η μερίδα του στησίματος του μαθήματος. Τα ερωτήματα που ανακύπτουν εδώ είναι: «ποιου μαθήματος;». «Αυτού που συνεχίζει την εκπαιδευτική διαδικασία από το σημείο που σταμάτησε λόγω της επιβολής των έκτακτων μέτρων;». «Αυτού που έρχεται ως συνέχεια της εναλλακτικής μορφής που απέκτησε κατά τη διάρκεια της καραντίνας;». Όποια και εάν είναι η απάντηση, και είναι πράγματι πολύ δύσκολο να διατυπωθεί, δεν μπορεί να συμπληρωθεί από τρίτη λύση. Σκέφτομαι πως ο χρόνος μέσα στην τάξη, θεμελιώδης συνθήκη της εκπαιδευτικής διαδικασίας, θα είναι εντελώς διαφορετικός: η διδακτική ώρα μειωμένη, κάθε ενέργεια που πριν την εμφάνιση του ιού γινόταν με τρόπο αυτονόητο και αυτόματο, όπως για παράδειγμα το μοίρασμα των φωτοτυπημένων φύλλων εργασίας, θα πρέπει να πραγματοποιείται με τη δέουσα προσοχή, ασφάλεια και σχολαστικότητα.
Με αυτά τα δεδομένα και αρκετά ακόμη που θα δούμε να αναδύονται στην πράξη, φοβάμαι πως οι διαδικτυακοί θεατές της προσπάθειάς μας να στήσουμε ξανά αυτό που απειλήθηκε κατά το πρόσφατο κρίσιμο διάστημα που διανύσαμε, δεν θα μπορέσουν σε κάτι ιδιαίτερο να επωφεληθούν. Για όσους από αυτούς τυχαίνει να είναι μαθητές ή μαθήτριες, θα σύστηνα ανεπιφύλακτα τη συνέχιση ή την έναρξη της ασύγχρονης συνεργασίας με τους διδάσκοντές τους.
Σε αυτή τη δύσκολη στιγμή η σχολική τάξη έχει μάλλον ως κυρίαρχο στόχο την εξασφάλιση ανοσίας και την εκπαίδευση όλων μας στην ευελιξία της εύρεσης εναλλακτικών τρόπων αποκατάστασης της εκπαιδευτικής διαδικασίας με τρόπους σύντομους, ασφαλείς και αποτελεσματικούς. Μοιραία μια τέτοια προσπάθεια πραγματοποιείται κεκλεισμένων των θυρών. Χωρίς καν κλειδαρότρυπες.
*Η Αθηνά Γκριτζάλα είναι φιλόλογος και φωτογράφος.

Υπηρετεί στη δημόσια εκπαίδευση.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου